Prema mnogim istoričarima, ova godina bila je najgora za život na Zemlji, nadmašivši čak i tako užasne periode kao što je pandemija španskog gripa 1918. ili crna smrt u 14. veku.
Ovo prenosi grčki reporter.
Početak katastrofe povezuje se sa nizom snažnih vulkanskih erupcija, vjerovatno na Islandu. Ove erupcije izbacile su ogromne količine pepela u atmosferu, uzrokujući “nuklearnu zimu”. Sjeverna hemisfera je uronila u mrak na 18 mjeseci, uzrokujući pad globalnih temperatura za 1,5-2,5°C. Ovaj klimatski šok doveo je do propadanja usjeva i široko rasprostranjene gladi koja je pogodila Evropu, Bliski istok i Aziju.
Ove prirodne katastrofe učinile su čovječanstvo posebno ranjivim. 541. godine, izbijanje bubonske kuge, poznato kao Justinijanova kuga, pogodilo je Istočno Rimsko Carstvo. Epidemija je uništila do polovine stanovništva regije, ubrzavajući njen pad.
Prokopije iz Cezareje, vizantijski istoričar, opisao je strahote tog vremena: „Sunce je izgubilo svoju svetlost, kao i mesec, za celu godinu. Ljeto nije donijelo olakšanje: padao je snijeg u Kini, a glad je zahvatila Irsku, koja je trajala od 536. do 539. godine.
Istraživanje koje je vodio Michael Siegl sa Univerziteta u Bernu otkrilo je da su u jednom vijeku bile tri destruktivne vulkanske erupcije, od kojih je svaka pojačala klimatske katastrofe. Ovi događaji gurnuli su Evropu u ekonomsku i društvenu stagnaciju, koja je trajala do sredine 7. vijeka.
Priča o 536 je podsjetnik na to koliko čovječanstvo može biti krhko pred prirodnim katastrofama. Ovaj period naglašava važnost proučavanja prošlosti kako bi se spriječile slične krize u budućnosti.
Kursor je takođe izvestio kako je 1582. godine 10 dana nestalo iz kalendara.
