Benay Blend
Mohammed El-Kurdova prva nefantastična tragovi načina na koji se Palestinci najčešće smatraju “savršenim žrtvama”, a ne kao ljudi s dostojanstvom koji se bore za oslobađanje njihove zemlje.
Zbog zahtjeva dužine, ovaj se članak dodiruje samo na nekoliko mnogih bodova napravljenih u savršenim žrtvama. S tim u vezi, posebno me zanima kako je otpor demoniziran u liberalnim i konzervativnim medijima, kao i među nekim grupama u pokretu solidarnosti.
U svojim mislima o trenutnom stanju zagovaranja, El-Kurd ne štedi nikoga, čak ni sam. Izražavajući konzistentnu temu u svom pisanju i razgovorima, on dovodi u pitanje vrednost kulturnog otpora “Izraelskom” u početku (katastrofa) protiv Palestinaca.
“To nije samo tuga koja u vreme genocida čini mucačkim zadatkom”, objašnjava El-Kurd “, što je više, nečije priznanje pismenog rada bombardiranih bombi od 2000 tona koje su cionisti pali na Gazu” (str. 1).
“U određenom napretku u medijima, kulturi, akademiji i politici”, “El-Kurd jasno jasno”, “Palestina” se pojavljuje kao društvena valuta za određene pojedince “(str. 1).
“Naša istorija najkrkši poglavlje je naglasila morbidnu korelaciju koja je odavno postojala”, piše El-Kurd, “Što više mučenika postoji, to je više podonija” (P.1).
Značajno, El-Kurd ohrabruje svoju publiku da “podigne strop onoga što je dozvoljeno” da bi se uključila “zdrobljene i invizibilne časove” kao “proizvođače povijesti”, a ne “historizirane predmete” (str. 3).
U ovom venu El-Kurd proširuje ulogu “snajpera” od onih koji ubijaju pištolj koji bi uključili dopisnike koji izbrišu svoje žrtve sa pasivnim glasom zajedno sa određenim diplomatama koji su izričili krivca a kamoli slijede s akcijama (str. 8).
Možda su najviše parnicione svi političari: “Inertni, nestručni ili saučesnici”, odgovorni za finansiranje smrti žrtava, tada možda “feigne simpatije” (str. 8).
Konačno, postoje akademici koji čekaju dok se “prašina ne naseljava”, a zatim pišu knjige s izmišljenim stranicama koje su uvijek u prošlom vremenu, kao da nakon što neko vrijeme ne budu problemi (str. 8).
Što su odjednom svi osudili – otpor (“ne morate podržavati Hamasu da se drže dragi Palestinci” kao bezbroj mema jasno) – sada su zauzeti “misticirajući ga, depolitiziraju, [and] komercijalizirajući ga “u mnoštvu konteksta (str. 8).
Nakon kratkog pregleda, El-Kurd stiže u srž svoje knjige. “Naša smrt je izdržavanje svijeta u kojem živimo”, tvrdi on, neophodan da bi se osigurao “osećaj” Sigurnost “Sigurnost” (str. 11).
Za one mučenice doista su važni, dobiti priznanje od solidarnosti i štampe, trebaju živjeti “kao spektakularne ljude ili su izdržali spektakularno nasilnu smrt” (str. 11).
Ovaj standard, zajednički u većini industrija, u mnogim grupama solidarnosti, te službene dvorane, tendenciju dehumanize većine Palestinaca i podijeli ih između onih koji su uzvišen, a oni koji nisu (str. 16). Dehumanizacija El-Kurd definira kao “svjetsku nevoljnost ili nesposobnost” za dodjelu “temeljnih instinkta-npr. Suživosti, samoodbrane” – palestinski narod, posebno onima koji su sada koji su sada u genocidu (str. 14).
Bez obzira na njihovu političku perspektivu, u glavama većine stanovnika zapadnog, Palestinci su ili teroristi ili žrtve, bivši koji zaslužuju umrijeti, potonji podijelio na one koji su živjeli izvanredni život i / ili izdržali bizarno nasilnu smrt.
Na kraju, Palestinci nisu “ljudska bića, [they]Jesu li enigmi, infizirajuće, zastrašujuće enigme, čija svaka akcija poziva optužnica i čiji je svaki osjećaj embrionalna prijetnja “(str. 16).
U zapadnim medijima, akademiji, i tako dalje, “teroristi” nikada ne daju priliku da govore sami sami, dok su oni koji su dobili status žrtve ponekad dodijeljeni izlaz. U tim slučajevima, međutim, oni su zabranjeni imenovati krivca i njihovo zagovaranje mora biti samo za sebe.
“Oni moraju pripovijedati samo svoje lične tragedije”, objašnjava El-Kurd. “Ni politička ideologija niti nacionalna ambicija” ne bi trebala ući u njihovu kampanju, jer “mora ostati individualistic, nikada za kolektivni uzrok i nikada kroz organizovani kolektiv, i ne smiju biti isključivo da otklone humanitarne krize” da, kao i druge prirodne katastrofe, nikada ne uzrokuju “globalno stanje” (str. 22).
Sasvim slično kanonizaciji Martina Luthera Kinga, koji se slavi kao dio masovnog pokreta, a ne da spominjemo da je njegov “imam govor iz snova” često privileziran zbog svoje opredjeljenja za borbu protiv siromaštva i ratne mašine, palestinca koji su dobili platformu moraju ga koristiti samo za sebe.
“Naš odgovor na terorizam i da se izbaci izvan ljudskog stanja,” El-Kurd priznaje “, a žalba je”, koja se sastoji od “prakse koja koristi neku vrstu kreativne zagovaračke taktike dizajnirane da unaprijedimo svoj uzrok, neprekidno pokušavajući ispuniti gore navedene zahtjeve” (str. 22, 23).
Rezultat je “respektabilan” i “relebabilni” predmet koji je dehumaniziran i “Defang[ed]”(Str. 38) bilo kojeg osećanja koji se omenio neželjenim kolonizatorom. Kroz povijest, ovaj proces je primijenjen na druge, uključujući borac za slobodu, Nelson Mandela, koji je tokom njegovog života prije zatvora, zastoj zastojalo terorista, ali nakon što je njegovo izdanje pretvoreno u svetu ikonu.
Uprkos činjenici da Mandela nije bila moralno protiv oružanog otpora, postao je poznat kao standardni nosilac nenasilje, strategiju koju je odabrao za svoju praktičnost onoliko drugog.
Nakon cioničara ubijeni pjesnikom / nastavnikom / novinarkom RefAat al-ALEREER u decembru 2023. godine, El-Kurd je utvrdio da ne može sastaviti eulogiju za vesti “anglofone” na kojoj je radio kao urednik kulture.
“Kolonizatorski jezik”, proglasio je El-Kurd, zahteva da “peremo ga o njegovim grijehom – njegovu geografiju, religiju, boju, seks i pripadnost – i isključite ga iz redova naših boraca i borite se da izloži njegov izuzetak” (str. 45).
Pobjednici poput ovih nisu samo etnocentrična, oni takođe pokazuju oblik kulturnog imperijalizma namećemo pogled na pukovnik na kolonizirani na čineći, tako razdvajajući drugu iz njihove porijekla, kao i od ostalih Palestinaca (str. 46).
Na kraju je El-Kurdov tekst interaktivni čitanje. Pozovite njegovu publiku da preispita svoja prošla percepcija, on ih ohrabruje da usvoje nove obrasce koji bolje odgovaraju pokretu.
Na primjer, prije nekoliko mjeseci želio je da se uključi u razgovor o 7. oktobru. Nakon što sam objasnio da je važno da se taj dan stavi u kontekst, upisala je da li su u Gazi (njenoj profesiji), a šta je sa doktorima, advokatima itd.
Informišući je da je da, naravno, postoji visok omjer intelektualca, ljekara, pisaca itd., Zapao sam u ono što El-Kurd naziva zamkom “savršene žrtve”, izdvajajući izgled koji je prilično divizijski kao i etnocentričan, jer nameće nečiji sistem osobnih vrijednosti na drugu grupu ljudi.
Umjesto toga, trebao sam odgovoriti da je njeno pitanje bilo problematično jer je podrazumijevalo da su Palestinci inferiorni, ali ako se bave zapadnim obrazovanjem i profesijama koje će podići svoj status u njenim očima, možda postaju slični “nama”.
“Moglo bi se tvrditi da krajevi opravdavaju sredstva,” El-Kurd priznaje. “Ali šta su ti” završni? ” Pravda? Istina? ” (str. 56).
Kada takav argument postane sredstvo za prodaju dostojnosti nekih Palestinaca, ali ne i drugi, to “prihvaća rasistički i ksenofobični pogledi na publiku koju pokušava nagovoriti” (str. 55)
Štaviše, El-Kurd tvrdi da “ne mitivamo se za borbe za slobodu na način na koji se pojavljujemo iza” uzvraća, nenaoružanih i vanjskih smrti, pripovjedač “nenamjerno pojačava samoimenovanu nadležnu kolonizaciju, na našem ukradenom zemljištu” (str. 60).
Ove ideje imaju posljedice. Budući da Izraelci i zapadni objekt ne gledaju Palestince, Robert Inlakesh, oni imaju “Carri (ED) sa nivoom nadremacističkog mišljenja koji omogućava da se to učini da će ovo raditi kao lekciju arapskim narodima, kada u stvari radi samo sa sobom, kada to čini samo vrlo suprotno.”
Jer u cijelom tekstu El-Kurd gleda Palestince kao više od žrtava, zaključuje da “Nakba neće trajati zauvijek” (str. 213). Zahvaljujući “renesansu radikalnih pokreta”, kako u Gazi tako i u inostranstvu, “jedan otkriva da je ovo nova zora”, onaj koji vidi kolonijalno stanje “Zahvaljujućimumu i otpornosti (str. 213).
– Benay Blund je zaradio doktorat u američkim studijama sa Univerziteta u Novom Meksiku. Njeni naučni radovi uključuju Douglas Vakoch i Sam Mickey, Eds. (2017), “” Ni domovina ni izgnanika nisu reči “:” Smješteno znanje “u djelima palestinskih i domorskih američkih pisaca”. Ona je doprinela ovom članku u palestinu hroniku.
